MET VLAMMENDE HAREN - AVEC DES CHEVEUX ENFLAMME - WITH FLAMING HAIRS

In the Middle Ages they burned women (and some men) who had a different idea of something, who were "DIFFERENT", on a witches fire (also today we see that violence on women has drama nrs). Here we see women, condemned to the stake, make a decision not to be a victim anymore, and they fly away from the fire that was lit under them. They did this step to find their own road, into the cosmos, very consciously. In the blue image they start with their "ratio" to search themselves, how to give "their being different" a place which is not bad, but on the contrary. With every step they come closer to themselves and to their connection to the world, the earth. They continue their road, from blue over brown to the red of the fire in themselves. Instead of the fire that is lit under them to kill, to murder them, they come to the fire in their own core which just gives them power to live. And with this fire for life, the sun can shine brighter, gives light to our connection with ourselves, with companions in distress, with fellow-women and fellow-men, with the earth, the cosmos, the spirit.
Suddenly being "DIFFERENT" is not anymore something that's bad or to be afraid of. It became a power that gives life and make us to live our life.

In de Middeleeuwen werden vrouwen (en ook enkele manne) die er een andere mening op nahielden, die “ANDERS” waren… als heksen op de brandstapel gebracht (Ook vandaag nog zien we dat het geweld op vrouwen onrustwekkende vormen blijft aannemen). Hier zien we vrouwen die, veroordeeld tot de brandstapel, besluiten om geen slachtoffer te blijven, zij vliegen weg van het vuur dat onder hen aangestoken werd. Heel bewust namen ze deze stap op zoek naar hun eigen weg, de kosmos in… In het blauwe zijn ze met hun ratio op zoek naar zichzelf, hoe “ANDERS ZIJN” ook haar plaats heeft, niet slecht is, integendeel. Steeds komen ze dichter bij zichzelf en bij hun verbondenheid met de wereld, de aarde. Ze zetten de weg voort, van blauw over bruin naar het rood van het vuur in zichzelf. In plaats van het vuur dat onder hen aangestoken wordt om hen te verbranden, te vermoorden, komen zij bij het vuur in zichzelf dat hen juist kracht geeft om te leven. En met dat vuur voor leven kan de zon doorschijnen, licht voor onze verbondenheid met onszelf, met lotgenoten, met medemensen, met de aarde, de kosmos en onze ziel.
Opeens is “ANDERS” niet meer iets slechts of beangstigend, maar een kracht die leven geeft en doet leven.