I had never been to Tunceli and did not know what to expect. The bus ride from Erzincan was spectacular; I did not have my camera at hand but wish I had. After a climb through rather barren terrain to a pass the road joins a river and winds down for kilometer after kilometer, winding all the way.
The town is thoroughly modern, I did not find an old house or mosque. From the bus station regular minibuses depart for Ovacık and Nazimiye. The province is full of fine mountain ranges and is not spoiled by industry or tourism. As a result there are few jobs and many people leave. I visited in September and was told that a visit in May would be even more of a treat: fresh flowers and lots of green where I now saw mainly the yellow of late summer. The people were very friendly and, maybe because there are many Alevi living here, the atmosphere seemed very relaxed.

I will add captions and do some rearranging shortly.

TUNCELİ

Daha önce Tunceli’ye hiç gitmemiştim ve neyle karşılaşacağımı bilmiyordum. Erzurum’dan oraya otobüs seyahati harikuladeydi; kameram yanımda değildi ama keşke olsaydı. Oldukça çorak bir araziden dar bir yola tırmanmanın ardından, yol bir nehre ulaşıyor ve tüm yol boyunca kilometrelerce kıvrıla kıvrıla aşağı iniyor.

Tümüyle modern bir şehir, eski bir ev ya da cami bulamadım. Otobüs durağından Ovacık ve Nazimiye’ye düzenli minibüs kalkıyor. Her ikisi de ziyaret ettiğim küçük kasabalar ve onları da kısaca göstereceğim. Bölge, güzel sıradağlarla dolu, ayrıca turizm veya endüstri tarafından da kirletilmemiş. Bu yüzden çok az iş var ve birçok insan orayı terkediyor. Tunceli’ye Eylül’de gittim ama bana Mayıs’ta yapılacak bir ziyaretin daha da keyifli olacağı söylendi: yeni açmış çiçekler ve yeşilin birçok tonu. Şimdiki ziyaretimde daha çok yaz sonunun sarılığını gördüm. İnsanlar çok canayakındı ve belki de orada birçok Alevi yaşadığı için, atmosfer bana çok rahat göründü.

Türkçe çeviri: Melek Emir. Katkılarından dolayı teşekkür ederim.